วันอาทิตย์ที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2555
วันจันทร์ที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2555
កេរ្តិ៍ដំណែល មន-ខ្មែរនៃរបាំត្រុដិ
របាំត្រុដិជាកេរ្តិ៍ដំណែលវប្បធម៌មន-ខ្មែរដែលជនជាតិខ្មែរព្រៃភ្នំដូចជាពួកសម្រែ សួយ និងព័រជាដើម ព្រមទាំង ជនជាតិខ្មែរនៅខេត្តស៊ីសាកេត សុរិន្ទ្រ សៀមរាប ពោធិសាត់ បាត់ដំបង តែងតែប្រារព្ធក្នុងពេលចូលឆ្នាំខ្មែរ ឬក្នុងពេលដែលសត្វព្រៃរត់ចូលស្រុកភូមិជាដើម ។
តាមការពិត របាំត្រុដិនេះ គឺជាបុណ្យឆ្លងពីឆ្នាំចាស់ចូលឆ្នាំថ្មី ពីភាពឧបទ្រពចង្រៃទៅភាពសម្បូរណ៍សប្បាយផង ។ ពាក្យ ត្រុដិ សំដៅដល់ពេលដែលឆ្នាំចាស់ដាច់ដើម្បីត្រាច់ផ្លាស់ចូលឆ្នាំថ្មី។ តាមអត្ថន័យនេះ របាំត្រុដិដែលត្រូវបានប្រារព្ធធ្វើនោះ គឺត្រូវកំណត់ដំណើរកាត់ផ្តាច់នៃឆ្នាំនីមួយៗក្នុងទស្សនៈរបស់ជនជាតិខ្មែរដែលបានរស់នៅខ្ពង់រាប និងវាលទំនាប ។
ដូច្នេះហើយក្នុងពិធីបុណ្យឆ្លងនេះ គេប្រសិទ្ធពរជ័យសព្ទសាធុការសម្រាប់ឆ្នាំថ្មី ដែលចូលមកដល់ដោយសេចក្តីសប្បាយ រីករាយ ។ ក្នុងន័យដដែលនេះ ការដែលគេមិនបានប្រារព្ធពីធីបុណ្យឆ្លង ឬការមិនចូលរួមអបអរសាទរនូវរបាំនេះដោយប្រការណាមួយ អាចនាំមកនូវរាល់អំពើទុក្ខសោកពុំខាន ។ នេះជាអត្ថន័យទីមួយនៃរបាំត្រុដិ ។ រីឯអត្ថន័យទី ២ ក៏មានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលនឹង នេះដែរពោលគឺគេរាំរបាំត្រុដិពេលដែលសត្វព្រៃ ដូចជាត្រកួត ប្រើស ឈ្លួស ពស់ចូលក្នុងភូមិ តាមពិតគេធ្វើឡើងក៏ដើម្បីផ្តាច់ចេញពី ស្រុកភូមិនូវរាល់ឧបទ្រពចង្រៃដែរហើយពិធីនេះមានឈ្មោះថា ពិធីឡើងភូមិ ឬពីធីរាំឡើងភូមិ ។
និមិត្តរូបដ៏សំខាន់នៃរបាំត្រុដិនេះសម្រាប់បញ្ជាក់បង្ហាញនូវអត្ថន័យឱ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅ ក្រៅពីវត្តមានរបស់ពួកអ្នករាំកាន់សញ្ញាសម្រាប់កំណត់ទំនុកច្រៀង គឺវត្តមានរបស់អ្នករាំកាន់ដំបងកោងមួយធ្វើរបៀបផ្សេងដូចតំណាងផាលនង្គ័ល ដែលនៅខាងចុងមានចងកណ្តឹង ឬរោមក្ងោក ។ និមិត្តរូបចម្បងមួយទៀត គឺវត្តមានអ្នករាំរបាំពីរនាក់ទៀតរាំត្រាប់តាមសត្វទន្សោងដែលចែចង់គ្នាដោយមានពាក់ស្នែងទន្សោងលើក្បាលរបស់គេថែមទៀតផង ។ សូមជម្រាបថាសត្វប្រើសដែលជាអ្នករាំរបាំទន្សោងទាំងពីរនេះតំណាងព្រានព្រៃដេញ តាមសត្វប្រើសដែលត្រូវគេបរបាញ់ ។ ករណីមួយទៀតដែលបង្ហាញនូវលក្ខណៈពិសិដ្ឋរបស់របាំនេះ គឺវត្តមានរបស់មនុស្សព្រៃម្នាក់មានមុខលាបពណ៌ខ្មៅ ក្បាលរំដោយផ្កា និងស្លឹកឈើជារុក្ខទេវតាថែរក្សាព្រៃភ្នំដែលជួយពួកព្រានព្រៃក្នុងការបរបាញ់ ។
ដូចនេះតាមរយៈវត្តមានរបស់តួអង្គ គឺអ្នករាំរបាំដែលខ្លួនជាសត្វ ឬរុក្ខទេតាដែលតំណាងនូវសភាវៈល្អ ឬអាក្រក់ យើងអាចសម្គាល់នូវលក្ខណៈពិសិដ្ឋរបស់របាំត្រុដិ ដែលជាពិធីបុណ្យឆ្លងផ្តាច់ឆ្នាំចាស់ចូលឆ្នាំថ្មីរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរយើង ដែលមានលក្ខណៈជីវចលនិយម ហើយលើសពីនេះទៅទៀតនោះ គឺតួនាទីរបស់របាំនេះក្នុងសង្គមខ្មែរ គឺការផ្តល់នូវផលប្រយោជន៍សុភមង្គលរបស់មនុស្សក្នុង សង្គម ដោយរួមរិតសម្ព័ន្ធភាព សាមគ្គីភាពរបស់ពួកគេឡើងវិញ ។ ទស្សនៈបែបនេះពិតជាពុំមែនកេរមត៌កវប្បធម៌ឥណ្ឌាទេ ក៏ប៉ុន្តែជា មត៌កវប្បធម៌មន-ខ្មែរ ដែលមានអាយុច្រើនពាន់ឆ្នាំមកហើយ មានតម្លៃស្ថិតស្ថេររហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។ គឺក្នុងពិធីរបាំឆ្លងនេះសាមគ្គីរបស់មនុស្សខ្មែរគ្រប់ឋានៈ វណ្ណៈក្នុងសង្គមត្រូវពង្រឹងសាជាថ្មីឡើងវិញដើម្បីឈានទៅរកវឌ្ឍនភាពនិងសុភមង្គលដោយក្តីសង្ឃឹម ។ លក្ខណៈពិសិដ្ឋមួយទៀតរបស់របាំត្រុដិ គឺជំនឿលើបុព្វការីជនក្រោមរូបភាពសត្វប្រើស ឬក្ងោកដែលឆ្លុះបញ្ចាំង នូវរូបភាពឯកភាពផ្នែកជំនឿសាសនា ។ សូមជម្រាបថា ការដែលជនជាតិភាគតិច (ខ្មែរលើ) និងជនជាតិខ្មែរប្រារព្ធរបាំនេះ ពុំមែនជាការចៃដន្យទេ ក៏ប៉ុន្តែទង្វើនេះបង្ហាញនូវខឿនវប្បធម៌រួមរវាងជនជាតិខ្មែរព្រៃភ្នំ (មន-ខ្មែរ) និងខ្មែរតែប៉ុណ្ណោះ ព្រមទាំងចំណាស់របស់ប្រពៃណីដ៏ល្អនេះផងដែរ ។
http://www.youtube.com/watch?v=lrzun5Yu83Y&feature=related
วันอาทิตย์ที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2555
របាំប្រពៃណីខ្មែរ
ពាក្យប្រពៃណីឬ
ប្រវេណី ឬបវេណី
មានន័យថាៈ ទំនាម ពូជពង្ស ដំណវង្សត្រកូលដូចជាការខិតខំថែរក្សាបវេណីនៃត្រកូលរបស់ខ្លួនឬការនិយមធ្វើបុណ្យទានតាមប្រពៃណីជាដើម។
ឯរបាំប្រពៃណីវិញ គឺសំគាល់របាំទាំងឡាយដែលស្ថិតជាប់នឹងពិធីប្រពៃណី ជាពិធីដំណ ត្រកូលដ៏យូរលង់មកហើយរបស់ជនជាតិខ្មែរ ឬ ក៏ជនជាតិដទៃទៀតទាំងអស់ដែលរស់នៅលើ
ទឹកដីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា
ក្នុងតំបន់ខុសៗគ្នា ទាំងមានការនិយមដូចគ្នាក្តី ឬការនិយម ខុសគ្នាក្តី តំបន់ភ្នំ ខ្ពង់រាប តំបន់វាលទំនាបទន្លេមេគង្គ និង តំបន់មាត់សមុទ្រ។ ដូចជារបាំកាប់ ក្របីផឹកស្រារបស់បងប្អូនជនជាតិ ខ្មែរព្នង ខ្មែរគ្រឹង ខ្មែរទំពួន ដែលជឿលើជំនឿអារក្សអ្នកតា។ របាំនេះនៅភូមិភាគឦសាន្ត ស្ថិតនៅជាប់ជាមួយពិធីប្រពៃណីកាប់ក្របីសែនអ្នកតាក្នុងពេល ដែលអ្នកភូមិជួបគ្រោះអាសន្ន ដើម្បីបំបាត់ឧបទ្រពចង្រៃសុំសេចក្តីសុខសប្បាយអោយកើតមាន ដល់ស្រុកភូមិ ហើយពេលខ្លះគេរាំសុំទឹកភ្លៀងផងដែរ ។ របាំស្នែងទន្សោង របាំសែនពួយ និង របាំក្ងោកពោធិសាត់របស់បងប្អូនជាជាតិខ្មែរព័រ នៅតំបន់ភ្នំក្រវ៉ាញដែលគេតែងតែរាំថ្វាយអ្នកតា ម្ចាស់ទឹក ម្ចាស់ដី ម្ចាស់ព្រៃភ្នំ សុំអោយបានសុខសប្បាយក្នុងពេលទៅប្រកបរបរផ្សេងៗ ដូចជាៈ បេះក្រវ៉ាញ រកជ័រ ឬមុខរបរប្រម៉ាញ់ជាដើម ហើយសូមអោយប្រមូលផលបានច្រើនថែមទៀត។ របាំអារក្ខរបស់បងប្អូនជនជាតិខ្មែរឥស្លាមនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង សម្រាប់រាំក្នុងពិធីលៀងអារក្ខបំ បំណន់ ក្រោយពីការបន់ស្រន់អោយអ្នកជំងឺដែលគេជឿថាឈឺដោយបានប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងចំពោះ ពូជពង្សវង្សត្រកូលបានជាសះស្បើយ ហើយចាត់ទុកពិធីនោះជាការលាមាត់ លាក សុំខមា ទោសចំពោះកុំហុសឆ្គងដែលបានប្រព្រឹត្តរួចមកហើយចំពោះដូនតានោះផង។
ក្នុងតំបន់ខុសៗគ្នា ទាំងមានការនិយមដូចគ្នាក្តី ឬការនិយម ខុសគ្នាក្តី តំបន់ភ្នំ ខ្ពង់រាប តំបន់វាលទំនាបទន្លេមេគង្គ និង តំបន់មាត់សមុទ្រ។ ដូចជារបាំកាប់ ក្របីផឹកស្រារបស់បងប្អូនជនជាតិ ខ្មែរព្នង ខ្មែរគ្រឹង ខ្មែរទំពួន ដែលជឿលើជំនឿអារក្សអ្នកតា។ របាំនេះនៅភូមិភាគឦសាន្ត ស្ថិតនៅជាប់ជាមួយពិធីប្រពៃណីកាប់ក្របីសែនអ្នកតាក្នុងពេល ដែលអ្នកភូមិជួបគ្រោះអាសន្ន ដើម្បីបំបាត់ឧបទ្រពចង្រៃសុំសេចក្តីសុខសប្បាយអោយកើតមាន ដល់ស្រុកភូមិ ហើយពេលខ្លះគេរាំសុំទឹកភ្លៀងផងដែរ ។ របាំស្នែងទន្សោង របាំសែនពួយ និង របាំក្ងោកពោធិសាត់របស់បងប្អូនជាជាតិខ្មែរព័រ នៅតំបន់ភ្នំក្រវ៉ាញដែលគេតែងតែរាំថ្វាយអ្នកតា ម្ចាស់ទឹក ម្ចាស់ដី ម្ចាស់ព្រៃភ្នំ សុំអោយបានសុខសប្បាយក្នុងពេលទៅប្រកបរបរផ្សេងៗ ដូចជាៈ បេះក្រវ៉ាញ រកជ័រ ឬមុខរបរប្រម៉ាញ់ជាដើម ហើយសូមអោយប្រមូលផលបានច្រើនថែមទៀត។ របាំអារក្ខរបស់បងប្អូនជនជាតិខ្មែរឥស្លាមនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង សម្រាប់រាំក្នុងពិធីលៀងអារក្ខបំ បំណន់ ក្រោយពីការបន់ស្រន់អោយអ្នកជំងឺដែលគេជឿថាឈឺដោយបានប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងចំពោះ ពូជពង្សវង្សត្រកូលបានជាសះស្បើយ ហើយចាត់ទុកពិធីនោះជាការលាមាត់ លាក សុំខមា ទោសចំពោះកុំហុសឆ្គងដែលបានប្រព្រឹត្តរួចមកហើយចំពោះដូនតានោះផង។
របាំក្ងោករបស់បងប្អូនជនជាតិកូឡា ដែលច្រើនមានមុខរបរជាអ្នកជីកត្បូងពេជ្រ។
របាំនេះ ច្រើនរាំក្នុងថ្ងៃសីល ឬក៏ក្នុងពិធីផ្សេងៗខាងព្រះពុទ្ធសាសនា ដើម្បីសុំសេចក្តីសុខ
និងរកទទួល ទានមានបានផង។
របាំគោះត្រឡោក ឬ កណ្តូបសេះនៅខេត្តស្វាយរៀង ដែលជាប់នឹងពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍
មង្គលការកូនប្រុសស្រី ពិសេសក្នុងពិធីហែកូនកម្លោះ ។ ឯរបាំបុកលក្ខណ៍វិញក៏បានដកស្រង់ ចេញពីទំនៀមទំលាប់អាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ជនជាតិខ្មែរ ដែលជាមរតករបស់ព្រះថោងនាងនាគ ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរនៅសតវត្យទី១ នៃគ.ស ។ របាំខែល ឬ របាំវាយគួយរបស់បងប្អូនជនជាតិ គួយនៅខេត្តស្ទឹងត្រែងដែលជារបាំមានប្រភពមកពីកីឡា ដែលជាទំនៀមទលាប់សប្បាយរីក
រាយរបស់ជនជាតិនេះ ក្នុងពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំប្រពៃណីជាតិ។ របាំព័ទរ៉ុង
នៅខេត្តកោះកុងដែល ទាក់ទងនឹងទំនៀមទំលាប់បួងសួង បន់ស្រន់ រាំថ្វាយអ្នកតា
មុនពេលចេញទៅរកជ័ររ៉ុង ដើម្បីសុំ សេចក្តីសុខនិងបានជោគជ័យក្នុងការរកជ័ររ៉ុងនោះ។
របាំពួយសួយ និងរបាំជាច្រើនទៀតរបស់ជនជាតិសួយនៅខេត្តកំពង់ស្ពឺ ដែលមានជំនឿ
លើអារក្ខអ្នកតាដែរ ។ របាំត្រុដិនៅខេត្តសៀមរាប និងនៅម្តុំតំបន់ជួរភ្នំដងរែក រាំក្នុងពិធីបុណ្យ
ចូលឆ្នាំថ្មី ដើម្បីបំបាត់ឧបទ្រពចង្រៃនៃឆ្នាំចាស់ និងសុំអោយមានមង្គលសេរីសួស្តី សុភមង្គល ក្នុងឆ្នាំថ្មីថែមទៀតផង។ របាំនាងម៉េវ ឬរបាំត្រុដិនាងម៉េវ ដែលសិល្បៈករនាំសែងឆ្មាដើររាំកាត់ ស្រុកភូមិជាច្រើនដើម្បីសុំទឹកភ្លៀង ពិសេសក្នុងពេលដែលស្រុកទេសជួបគ្រោះរាំងស្ងួតនោះ។
ក្រៅពីនេះ នៅមានរបាំប្រពៃណីជាច្រើនទៀត ដែលនៅរាយប៉ាយពេញទាំងផ្ទៃប្រទេស
កម្ពុជា។
តាមការស្រាវជ្រាវរួចមកហើយ យើងសង្កេតឃើញថាៈ ភាគច្រើនលើសលុបនៃរបាំប្រពៃ
ណីនៅប្រទេសកម្ពុជា គឺសុទ្ធតែទាក់ទងទៅនឹងជំនឿអារក្ខអ្នកតាដែលជាជំនឿរបស់ខ្មែរដើម។
ប៉ុន្តែ មានរបាំខ្លះទាក់ទងនឹងព្រះពុទ្ធសាសនាផងដែរ ដូចជារបាំក្ងោកប៉ៃលិនឬរបាំត្រុដិជាដើម។
ម្យ៉ាងទៀតដោយសង្កេតឃើញថា មានរបាំ និងពិធីប្រពៃណីខ្លះមានលក្ខណៈដូចគ្នាទាំង
នៅកម្ពុជា និងនៅប្រទេសដទៃទៀតស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ជាមួយគ្នា ដូចជារបាំគោះត្រឡោក របាំ គោះអង្រែ ល្បែងប្រពៃណីចាប់កូនខ្លែង ឬលាក់កន្សែងជាដើមនោះ ទើបអស់លោកអ្នកប្រាជ្ញ
អ្នកស្រាវជ្រាវទាំងឡាយយល់ថា
ៈ របាំប្រពៃណី ឬពិធីប្រពៃណីទាំងនេះជាមរតកវប្បធម៌រួបគ្នា របស់ជនជាតិទាំងឡាយដែលស្ថិតក្នុងអំបូរអូស្រ្តូសអាស៊ី (វប្បធម៌អាស៊ីភាគខាងត្បូង) ដែល
បានយោនយកកំណើតច្រើនពាន់ឆ្នាំមកហើយ នៅអាស៊ីភាគខាងត្បូង ពិសេសនៅតាមជួរភ្នំ នានា ឬតាមកោះនានា ដែលស្ថិតក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍នេះតែម្តង។
ចំពោះការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបាំប្រពៃណីនៅប្រទេសកម្ពុជាវិញយើងទើបតែបានចាប់ផ្តើម ធ្វើឡើងបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៥០។
លុះដល់អំឡុងឆ្នាំ១៩៦០ ក្រោមព្រះរាជតម្រិះនិង
ព្រះរាជកិច្ចឧបត្ថម្ភរបស់ព្រះមហាក្សត្រីយានី កុសមៈនារីរត្នន៍ ដែលទ្រង់សព្វព្រះរាជហឬទ័យ ថែរក្សាការពារនិងលើកតម្កើងវប្បធម៌អត្តសញ្ញាណជាតិអោយខ្ពស់ត្រដែតឡើង នោះទើបក្រុម អ្នកសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយក្រុមបានកើតឡើង ហើយធ្វើសកម្មភាពយ៉ាងសកម្ម។
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រេវនេះដឹកនាំដោយលោកព្រឹទ្ធាចារ្យ ឆេង ផុន ដែលកាលណោះលោក បាននាំក្រុមស្រាវជ្រាវទៅធ្វើការសិក្សារបាំប្រពៃណីជាតិ និងជនជាតិជាច្រើនទីកន្លែងដូចជាភូមិ ភាគពាយ័ព្យ
ភូមិភាគនីរតី និងឦសាន្តនៃប្រទេស ដែលមានជនជាតិរស់នៅច្រើន។
ហើយលទ្ធផលនៃការស្រាវជ្រាវនោះវិញ គឺបានលទ្ធផលល្អប្រសើរដោយយើងអាចហាត់ រៀនចំឡងពីប្រជាជនបាននូវរបាំប្រពៃណីជាច្រើនដូចដែលយើងបានថែរក្សាទុកនៅសាកល វិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ
និងនាយកដ្ឋានសល្បៈនៃក្រសួងវប្បធម៌និងវិត្រសលប្បៈ និងមន្ទីរ
វប្បធម៌តាមខេត្តនានាផង។ ម្យ៉ាងទៀតគឺចេញពីការចាប់ផ្តើមស្រាវជ្រាវដំបូងនោះ ហើយដែល បង្កើត ឬ
ប្រមូល បាននូវបទពិសោធន៏សំរាប់អ្នកស្រាវជ្រាវជំនាន់បន្តមកទៀត ដែលពេលខ្លះ
បានធ្វើការសិក្សាចងក្រង និង ដំឡើងរបាំប្រពៃណីថ្មីៗខ្លះទៀតផងដែរ។
ឯរបាំប្រពៃណីដែលអ្នកស្រាវជ្រាវបានទៅរៀនសូត្រ
ហើយចំលងមកពីប្រជាជនបាន មាន ដូចតទៅនេះ :
១
- របាំត្រុដិ ខេត្តសៀមរាបនិងជួរភ្នំដងរែក
២ - របាំត្រុដិនាងម៉េវ ខេត្តសៀមរាប និងជួរភ្នំដងរែក
៣ - របាំក្ងោកប៉ៃលិន ប៉ៃលិន
៤ - របាំបក់ស្រូវ ខេត្តបាត់ដំបង
៥ - របាំក្ងោកពោធិសាត់ ខេត្តពោធិសាត់
៦ - របាំបេះក្រវ៉ាញ ខេត្តពោធិសាត់
៧ - របាំសែនភ្លយ ខេត្តពោធិសាត់
៨ - របាំស្នែងទន្សោង ខេត្តពោធិសាត់ និងកំពង់ឆ្នាំង
៩ - របាំព័ទ្ធរ៉ុង ខេត្តកោះកុង
១០- របាំភ្លយសួយ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ
១១-របាំកន្តែរ៉ែ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ និងកំពង់ធំ
១២- របាំច្រម ខេត្តតាកែវ
១៣- របាំវាយក្រាប់ ខេត្តតាកែវ និងកណ្តាល
១៤- របាំអន្ទង់ហែន ខេត្តកណ្តាល
១៥- របាំគោះត្រឡោក ឬកណ្តូបសេះ ខេត្តស្វាយរៀង
១៦- របាំគោះអង្រែ ខេត្តកំពង់ចាម កណ្តាល ដងរែក
១៧- របាំតូណៃទីន ខេត្តរតនគិរី មណ្ឌលគិរី
១៨- របាំកាប់ក្របីផឹកស្រា ខេត្តរតនគិរី មណ្ឌលគិរី
១៩- របាំរាំវង់ភូមិថ្មី(រាំវង់ស្រ៊ុកហាន់ទើម) ខេត្តរតនគិរី
២០- របាំគែន ខេត្តស្ទឹងត្រែង
២១- របាំវាយគួយ ខេត្តស្ទឹងត្រែង
២២- របាំចាក់គ្រើល ខេត្តកំពង់ធំ
២៣- របាំត្បាល់កាប់ ឬត្បាល់ក្តឿង ខេត្តកំពង់ធំ
២៤- របាំអារក្ខចាម ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង
២៥- របាំស្នា
២៦- របាំនេសាទ
២៧- របាំកង្កែប
២៨- របាំអាពាហ៍ពិពាហ៍បក្សី
២៩- របាំស្ករត្នោត
៣០- របាំក្អម ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង
៣១- របាំបរគោ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង
៣២- របាំច្រូតស្រូវ
៣៣- របាំបុកលក្ខណ៍
៣៤- របាំកន្សែងស្នែហ៍
៣៥- របាំចាក់អង្រ្កង ខេត្តសៀមរាប
៣៦- របាំឆៃយុំា
៣៧- របាំដាល់អំបុក ខេត្តកំពង់ស្ពឺ
៣៨- របាំស្គរ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ
៣៩- របាំគងសួយ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ
៤០-
របាំគងស្ទៀង ខេត្តក្រចេះ ។ល។ និង ។ល។ ហើយនៅមានរវបាំប្រពៃណីជាច្រើនទៀតដែលស្ថិតនៅក្នុងដៃប្រជាជន ដែលអ្នកស្រាវ ជ្រាវមិនទាន់បានសិក្សារៀនសូត្រ កត់ត្រាទុក ឬ
ដំឡើងជាផ្ទាំងទស្សនីយភាពផ្សព្វផ្សាយទូ លាយនៅឡើយ ពិសេសគឺរបាំដែលជាប់នឹងពិធីទំនៀមទំលាប់ប្រពៃណីរបស់ខ្មែរ និងជនជាតិ នានាដែលស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាល ទាំងតំបន់ព្រៃភ្នំ ទាំងតំបន់ទំនាប និង ទាំងតំបន់ មាត់សមុទ្រផង
ដែលក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវមានទិសដៅធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវ ចងក្រង កត់ត្រា ទុក
និងដំឡើងជាបន្តទៀត។
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)